ΧΡΥΣΑ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, ΔΡ.

Πρόκειται για ένα πρωτότυπο πρόγραμμα περιήγησης σε δρόμους όχι περπατημένους, μακριά από το πολύβουο κέντρο της πόλης και από συνήθεις τουριστικούς προορισμούς. Η αρχαιολόγος - Διδάκτωρ του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και πιστοποιημένη ξεναγός, Χρύσα Κοντογεωργοπούλου, σχεδιάζει και παρουσιάζει  έναν περίπατο στο «ιερό» βουνό της Αττικής, όπως αναφέρεται σε βυζαντινή ιστορική πηγή, και πιο συγκεκριμένα στο Μοναστήρι της Καισαριανής, αλλά και στο Φραγκομονάστηρο λίγα μέτρα πιο δυτικά, μέσα από μαγευτική διαδρομή στο δάσος. Καθισμένοι στη μεταβυζαντινή Τράπεζα της βυζαντινής μονής Καισαριανής, ο λόγος για τη διατροφή των Βυζαντινών, μοναχών και μη: τί ήταν ο γάρος; Ο αιματίας; Και το οξύμελον; Τα μελιττώματα, οι πλακούντες και το περίφημο μέλι του Υμηττού; Αφού απαντήσουμε σε αυτά, και σε πολλά άλλα σχετικά και κρίσιμα ερωτήματα, μέσα από ένα υπέροχο δρομάκι ανακαλύπτουμε τα βότανα που αγαπούν αλλά και τα’ άλλα που δεν αγαπούν οι μέλισσες. Στον ερειπιώνα ανακαλύπτουμε τα παλαιοχριστιανικά και μεσοβυζαντινά ερείπια της μονής, μαζί με το Φραγκομονάστηρο και τον ιστάμενο ναό των Αρχαγγέλων, σ’ ένα τοπίο παλίμψηστο αλλά και υψίστης ομορφιάς συνάμα. Στο Belvedere ατενίζουμε και ανακαλύπτουμε τη θέα εκείνη, την οποία ύμνησε ο μητροπολίτης Αθηνών στα τέλη του 12^ου-αρχές του 13^ου αιώνα, Μιχαήλ Χωνιάτης: «Ο Υμηττός απέχει τόσο από τη θάλασσα ώστε να δρέπει τις χάρες της, αλλά και να απέχει από τα άσχημά της…». Βλέπουμε την Ακρόπολη, την Πειραϊκή χερσόνησο και τη Σαλαμίνα με την Αίγινα. Εδώ, σας κερνάμε εκλεκτό, θυμαρίσιο μέλι αλλά και ανθόμελο Υμηττού, καθώς και ανάλογης ποιότητας ζυμωτό ψωμί.

Το πρόγραμμα έχει διακριθεί ανάμεσα σε δεκάδες προγράμματα από την ισπανική αεροπορική εταιρεία IBERIA και «φιλοξενήθηκε» τον Οκτώβριο του 2016 στο πτητικό περιοδικό της εταιρείας RONDA.

Μια υπέροχη βόλτα στη γη της Δήμητρας και της Κόρης. Εκεί που «έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο», όπως έγραφε ο ποιητής… οι στάσεις αρκετές και ενδιαφέρουσες, πάνω στον ίδιο εκείο, αρχαίο άξονα της Ιεράς Οδού: ατενίσαμε τη γέφυρα του Κηφισσού στο σταθμό ΕΛΑΙΩΝΑΣ, τη θέση του Ιερού του Φυτάλου κοντά στη Γεωπονική, ενώ στο σταθμό ΑΙΓΑΛΕΩ είδαμε για το μικρό, ατόφιο κομμάτι της Ιεράς Οδού που σώζεται ακόμα, εκεί απ’ όπου περνούσαν οι μύστες για να φτάσουν στο Ιερό της Θεάς στην Ελευσίνα…το Ιερό της Αφροδίτης λίγο μετά τη Μονή Δαφνίου και τις δίδυμες λίμες των Ρειτών… σήμερα μένει μόνον  η πρώτη, αυτή της Κόρης, η πιο κοντινή στην Αθήνα. Περπατήσαμε για λίγο στις όχθες της, που παραμένει υδροβιότοπος με κορμοράνους και άλλα άγρια πτηνά, με άγρια ρόκα κι ένα σωρό βότανα!!! λίγο πριν φτάσουμε στον προορισμό μας, εποχούμενοι νέοι μύστες, κάναμε μια στάση στον ελευσινιακό Κηφισσό, στην πανέμορφη πολύτοξη γέφυρα του Αδριανού, δώρο του φιλέλληνα και μυημένου στα ελευσίνεια μυστήρια αυτοκράτορα στην ιερή πόλη της Δήμητρας. Στο Ιερό, σαν φτάσαμε, περάσαμε από τα αρχαία και ρωμαϊκά Μικρά και Μεγάλα Προπύλαια, που θυμίζουν τόσο εκείνα της Ακρόπολης της Αθήνας…σταθήκαμε μπροστά στο Πλουτώνειο, και στη συνέχεια το Τελεστήριο με τα ερείπια του Ανακτόρου, του πιο ιερού σημείου τους. Η επίσκεψη στο μουσείο έκλεισε αυτό τον περίπατο, εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό του Δεκεμβρίου… εμείς, ωστόσο, αισθαθήκαμε το ανάλαφρο, υπόγειο άνθισμα του χαμομηλιού…

Με χαρά σας περιμένουμε για νέες εξορμήσεις!

Στο Δαφνί, το λαμπρό βυζαντινό μοναστήρι του 11^ου αιώνα, θα θαυμάσουμε τα υπέροχα, μοναδικά ψηφιδωτά του. Θα θαμπωθούμε από το χρυσάφι τους, από τα παιχνίδια των ακτίνων του ήλιου με τα μικρά, χρυσά ή χρωματιστά πετραδάκια τους, τις ψηφίδες. Και μαζί με αυτά, τόσα άλλα ωραία: τα ερείπια από το αντιγραφείο, τον χώρο όπου οι βυζαντινοί καλόγεροι της Μονής αντέγραφαν τα αρχαία κείμενα, το σημείο κοντά στην είσοδο όπου ξεπέζευαν και έδεναν τα άλογά τους, είτε για να προσκυνήσουν, είτε για κάποιο «θέλημα» ή μια δουλειά ∙ ακόμα, τα ερείπια των λουτρών και το σύστημα των πηγαδιών, απ’ τα οποία αντλούσαν το φημισμένο, «κρύο νερό που πίνουν οι αγγέλοι», όπως διασώζει το λαϊκό τραγούδι του περασμένου αιώνα ∙ το οποίο και θα ακούσουμε στο τέλος της ξενάγησης. Θρύλοι και παραδόσεις για όμορφες αρχοντοπούλες, χρυσά φλουριά και προδοσίες, δημοτικά τραγούδια αλλά και συζητήσεις για τη βυζαντινή «δίαιτα» εκεί, στην Τράπεζα της Μονής, θα ολοκληρώσουν την περιήγηση στο σπάνιο αυτό αξιοθέατο.

Ξεκινάμε από το «Μουσείον», Έδρα των Μουσών, κατ’ ουσίαν τη Σχολή του Πλάτωνος. Θα περιδιαβούμε το «μαγικό» εκείνο μέρος όπου ο μεγάλος φιλόσοφος και δάσκαλος «έχτισε» τον προσωπικό του κήπο. Δίπλα στον Κηφισσό που τότε ήταν τόσο κοντά, ανάμεσα σε δέντρα και ευωδιαστά λουλούδια,. Μέσα από τα ερείπια θα ανασυνθέσουμε τη μορφή του κτιριακού συγκροτηματος: το Πρόπυλο με την εμβληματική επιγραφή ΟΥΔΕΙΣ ΑΓΕΩΜΕΤΡΗΤΟΣ ΕΙΣΗΤΩ., τα βιβλιοστάσια, τις αίθουσες των διαλέξεων, πιθανώς τους τάφους των σχολαρχών…θα καθήσουμε πάνω στα ερείπια της αίθουσας φύλαξης των βιβλίων και θα μιλήσουμε εκεί για εκείνον. Για τη φιλοσοφία του, για τη ζωή του και τα έργα του, για το περιβάλλον και τα ταξίδια του, για τις αναζητήσεις του, κάποτε με μιαν απόχρωση ενός μυστικισμού, που εκφράστηκε με εξωτικά ταξίδια ∙ αλλά και για αντικρουόμενες απόψεις – θεωρίες ερευνητών σχετικά με την τοπογραφία και τις ταυτίσεις του χώρου.

Το μουσείο Πλάτωνος είναι επίσης μια όμορφη έκπληξη. Μοντέρνο, διαδραστικό και πρωτότυπο, θα μας μυήσει στην πλατωνική σπηλιά και τη θεωρία της, καθώς και σε μιαν επαναληπτική άσκηση-παιχνίδι που θα μας θυμίσει όι η φιλοσοφία μπορεί να είναι και διασκεδαστική. Με την αρχετυπική έννοια της λέξης: από το ρήμα σκεδάννυμι και την πρόθεση δια… δηλαδή διασκορπίζομαι.

Τι πιο όμορφο από τη διάχυση όλων των αισθήσεων στο χώρο;

Ένας περίπατος που ζωντανεύει την παλιά Αθήνα μέσα από μορφές της λογοτεχνίας και όχι μόνο: ιστορίες για κόρες που έσβησαν σα το κερί, όπως η ωραία Ντουντού, εξαδέλφη της «κόρης των Αθηνών» του Λόρδου Βύρωνα. Θα δούμε το ταπεινό εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου, χωμένο στην αυλή των θαυμάτων, του σπιτιού που τα μάρμαρα του Παρθενώνα πέρασαν την τελευταία τους νύχτα… κι όπου εκκλησιάζονταν οι «άγιοι» της λογοτεχνίας, οι εξάδελφοι Αλέξανδρος Παπαδαμάντης και Αλέξανδρος Μωραϊτίδης αλλά και ιερουργούσαν πραγματικά-μετέπειτα-άγιοι όπως ο Άγιος Νεκτάριος ή ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς…και εδώ ξετυλίγεται η ιστορία μιας άλλης κόρης, που μαράζωσε και έσβησε από τα μάγια, αθώο θύμα της οργής για την ιερόσυλη πράξη… Περιηγητές της εποχής μας πληροφορούν για θρύλους που ερμηνεύουν τοπωνύμια της περιοχής, όπως το θρυλικό Βρυσάκι. Η τζατζα-Πηγίτσα, η αγαπημένη θεία του Δ. Καμπούρογλου ζωντανεύει στα καλντερίμια του Ριζόκαστρου, μέσα από την περιγραφή του κήπου της, εκεί όπου ο αθηναιογράφος ιστορικός και συγγραφέας περνούσε τις γιορτές και τις σχόλες του. Περπατώντας κυριολεκτικά στα ριζά του βράχου της Ακρόπολης, στον ίσκιο των σπηλαίων των θεών, οι ήχοι από το ακορντεόν ενός μοναχικού ακορντεονίστα θα πλημμυρίσουν με συγκίνηση και νότες τα χρώματα του δειλινού στη γειτονιά των θεών, εκεί, κάτω απ’ τις σπηλιές τους…

Στη σκιά του Λυκ-αβηττού, θα περιηγηθούμε το Λύκ-ειο του Αριστοτέλη, κοντά στον Ιλισσό, στην περιοχή όπου μέχρι σήμερα βρίσκεται το «διανοητικό-μορφωτικό τρίγωνο» της πόλης. Εκεί όπου χαράζει το πρώτο φως της ημέρας λοιπόν, το εκθαμβωτικό λυκαυγές της Αττικής, εκεί θα «μυηθούμε» στη σκέψη του Αριστοτέλη. Διότι μπορεί  τα ερείπια της σχολής του να είναι πλέον «ταπεινά» με την έννοια του όγκου, είναι όμως σίγουρα ένα κορυφαίο διανοητικό οικοδόμημα, στο οποίο θα «μυηθούμε» κατά την ώρα της περιήγησής μας σε αυτό, περιπατητικοί φιλόσοφοι, μαθητές του κι εμείς, βιώνοντας κάτι από την αύρα εκείνη της αρχαίας πόλης, τότε που συνέρρεαν οι μαθητές του για να σπουδάσουν σ’ ένα από τα σπουδαιότερα πανεπιστήμια της αρχαιότητας.

Στη συνέχεια, αλλάζουμε κλίμα, αλλά μόνο χρονικά , καθότι συνεχίζουμε με την περιήγησή μας στους εξαίσιους κήπους του Βυζαντινού Μουσείου. Περιπατητικοί στοχαστές αλλά όχι μοναχικοί σα τον ομώνυμο ήρωα του Ζαν-Ζακ Ρουσσό, θα περιηγηθούμε στους Κήπους της Δούκισσας της Πλακεντίας, Σοφίας ντε Μαρμπουά-Λεμπρέν, έτσι όπως έχουν υποδειγματικά καλλιεργηθεί και ανοιχθεί στο κοινό. Ποικιλίες, χρώματα και αποχρώσεις αλλά και αρώματα ρόδων, ήπια ανασύσταση του παριλίσσιου τοπίου, θα μας ταξιδέψουν στην εποχή της Δούκισσας και τους κήπους της μυθικής έπαυλης ILISSIA, την οποία περιηγούμαστε. Η ζωή και η αινιγματική φυσιογνωμία της θα ζωντανέψουν σαν ψηφιδωτό, από την επίσης παριλίσσια βασιλική του Ιλισσού, μέρη της οποίας εκτίθενται στο Βυζαντινό Μουσείο, δηλ. την παλαι ποτέ έπαυλή της. Αρώματα 19ου αιώνα μέσα από τα αρώματα των ρόδων θα γεμίσουν μαγεία τον περίπατό μας σε ένα από τα πιο εκλεκτά μέρη της πόλης.

Σημ. Η περιήγηση κλείνει με καφέ, γλυκό ή γεύμα στο υπέροχο καφέ-ρεστοράν του Βυζαντινού Μουσείου.

Βότανα και άνθη, δέντρα, ανθισμένες αλέες με ουιστέρια , ποϊνσέτιες και αζαλέες ενορχηστρώνουν έναν  γοητευτικό περίπατο στον -πάλαι ποτέ- Βασιλικό Κήπο: γιγαντιαίες ουασιγκτόνιες, φοίνικες των Καναρίων, δυόσμος του Μεξικού, δέντρα-μνημεία της φύσης, εξωτικά και ημιεξωτικά,  τροπικά και μεσογειακά συνθέτουν τη μαγεία αυτού του μυστικού-αν και τόσο κεντρικού-κήπου. Επιπλέον, αγάλματα, αρχαία και ρωμαϊκά απομεινάρια, το «ελβετικό σπιτάκι» της  Αμαλίας, ο «θρόνος» της επίσης, όπου χαλάρωνε θαυμάζοντας την -τότε- ανεμπόδιστη θέα,  οι αποθήκες και άλλα αξιοθέατα μας μυούν σε αυτό τον κήπο της θαυμαστής θεάς των λουλουδιών, αποδοσμένης στα ελληνικά ως Θεά Φυτώ από τον μεγάλο Ο. Ελύτη.

Σίγουρα ο παράδεισος μπορεί να μας περιμένει. Ένας παράδεισος πολύ κοντινός μα και πολύ μακρινός , αν σκεφτούμε τα άγνωστα φυτά και ερείπια του παρελθόντος που τον ανατροφοδοτούν και του χαρίζουν μια μοναδική, ολόδροση πνοή, όσα χρόνια κι αν περνούν. 

Του αξίζει μια γνωριμία που είναι σίγουρο ότι θα εξελιχθεί σε σχέση ζωής. 

Μια περιήγηση στο «γαλάζιο βουνό», την Πεντέλη της Δούκισσας της Πλακεντίας.

Σε μια ονειρεμένη περιήγηση στο βουνό της Πεντέλης, αναζητάμε τα ίχνη της, εντυπωσιακά και ρομαντικά, μέσα από τις επαύλεις της στις πλαγιές του Πεντελικού Όρους. Το όρος από τα σπλάχνα του οποίου «ελατομήθη» ένας Παρθενώνας κι ένα Ερεχθείο, φορά σήμερα πολυτελή ενδυμασία του 19ου αιώνα και ενθυμείται μεγαλεία που δέχτηκε ως δώρο από τη μυστηριώδη και αμφιλεγόμενη δούκισσα Σοφί ντε Μαρμπουά-Λεμπρέν.

Το Καστέλλο της Ροδοδάφνης, η Τουρέτ, η Πλαισάνς, η Μαιζονέτ αλλά και η αριστουργηματική πεντάτοξη μαρμάρινη  γέφυρα είναι τα σημαντικότερα, εντυπωσιακά κατάλοιπα της γαλλίδας φιλέλληνος. Επιπλέον, αν μας το επιτρέψουν οι συνθήκες (καιρός, απαγόρευση διέλευσης λόγω πρόσφατων βανδαλισμών…) θα μεταβούμε στη Σπηλιά Πεντέλης, με δυο εξαίσια και παράξενα σπηλαιώδη, δίδυμα  εκκλησάκια του Αγίου Νικολάου και του Αγίου Σπυρίδωνα, που κάνουν την περιοχή «μικρή Καππαδοκία». Εδώ, θα δούμε επίσης το σημείο συνάντησης της δούκισσας με τον λήσταρχο Νταβέλη, ιστορία χαμένη στην αχλύ του μύθου, αλλά πάντα ρομαντική και ιδιαίτερη. Ο δρόμος που εκείνη κατασκεύασε, αλλά και τα λατομεία ως συνέχεια των αρχαίων με χρηματοδότησή της, αποτελούν την επίστεψη της φιλελληνικής δράσης της αλλά και της επίσκεψής μας.

Μέσα από όλα αυτά τα κατάλοιπα και τον περίπατο γενικότερα στα σημεία, θα ανασυνθέσουμε την ιστορία και τη βιογραφία της, ανακαλώντας συνεχώς σημαντικές ιστορικές στιγμές του τόπου καθώς και προσωπικότητες όπως ο Όθων και η Αμαλία ή ο Ιωάννης Καποδίστριας, μέσα από τις σχέσεις τους με τη Δούκισσα. Με τον τρόπο αυτό, ζωντανεύει ένα από τα πιο δυνατά αλλά και προβληματικά, ίσως και σκοτεινά κομμάτια της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, αφού έως σήμερα κάποια  από αυτά βρίσκονται ακόμη στη σκιά.

Το γαλανό ημίφως του Πεντελικού θα ρίξει απαλά το φως του σε μία από τις πλέον ρομαντικές ιστορίες ευγενών αλλά και αξιαγάπητων ληστών, με φόντο μια δυσερμήνευτη περίοδο της Ιστορίας μας….

Ξεκινώντας από το μνημείο-πύργο των Ανέμων στην ομώνυμη περιοχή της Πλάκας, θα «αποκρυπτογραφήσουμε» τις γλυπτές παραστάσεις με τις προσωποποιήσεις των Ανέμων-Συμβόλων. Ο Βορέας, ο Καικίας, και οι άλλοι άνεμοι θα βγουν από τον ασκό του Αιόλου για να συνομιλήσουν μαζί μας. Στη συνέχεια, ανηφορίζοντας λίγο μέσα από την πανέμορφη αυτή γειτονία, θα αγναντέψουμε τον βράχο της Ακρόπολης με ορατό ένα μικρό κομμάτι από τη βόρεια πλευρά του Ερεχθείου. Πώς ν α μην μιλήσουμε για τους μυθικούς βασιλείς, -κάποιοι μισοί άνθρωποι-μισοί φίδια, όπως ο Ερεχθέας…οι τρεις κόρες του Κέκροπος, με τα σημαίνοντα ονόματά τους, όλα σχετίζονται με αυτό το μνημείο που θα θαυμάσουμε από μακριά, μα κατ’ ουσίαν από τόσο κοντά. Συνεχίζοντας, θα μπούμε σε ένα δρόμο χωμάτινο, που συνδέει την περιοχή  με το Θησείο, περνώντας έξω από την περίφραξη του Αρχαιολογικού χώρου της Αρχαίας Αγοράς. Από τη μία πλευρά, αυτή του λόφου της Ακρόπολης και των κλιτύων, οι  σπηλιές θα μας υποδείξουν το μέρος όπου ο Απόλλων συνευρέθη με τη νύμφη Κρέουσα και απέκτησαν τον Ίωνα, τον μεγάλο πρόγονο των Αθηναίων.  Και από την άλλη πλευρά, θα δούμε  το ναό του Ηφαίστου, κι έτσι  θα συνδέσουμε την Αρχαία Αγορά με τον συμβολισμό αυτού του θεού στο χώρο…και βέβαια, πρωτεύοντα ρόλο θα παίξει ο Θησέας, ο εμβληματικότερος ήρωας της Αθήνας, αφού ο ναός αυτός είναι γνωστός και ως Θησείο. Τέλος, ο περίπατος θα κάνει τον επίλογό του στο σινεμά Θησείο, συνδέοντας γλυκά την Αρχαιότητα με την παρουσία θεών και ηρώων στο συλλογικό ασυνείδητο. Τελικά, θεοί και ήρωες ζουν ακόμη εδώ…

Τί θα λέγατε για έναν…παραμυθοπερίπατο σε ένα από τα δεκάδες δάση  του Υμηττού; Καθισμένοι σε μια πέτρινη πηγή. Κοντά στον αιωνόβιο πλάτανο, θα μιλήσουμε για ξωτικά και νεράιδες, μέσα από θρύλους, παραδόσεις και παραμύθια. Εκεί όπου η αρχέγονη σημασία της λέξης-παραμυθία- θα λειτουργεί για τον άνθρωπο της πόλης ως παρηγορία. Η παρηγορία της Φύσης και του Λόγου. Τί πιο όμορφο από αυτό το συνδυασμό; Όταν έχουμε παιδάκια στην παρέα, θα δραματοποιούμε τα παραμύθια με έναν τρόπο ώστε όλα τους να έχουν το ρόλο τους. Αν όχι, απλά θα αφηγούμαστε, αφού πρώτα κάνουμε έναν βαθύ, βοτανικό περίπατο στο υπέροχο αυτό «αισθητικό δάσος» της Καισαριανής, φυτεμένο από τη Φιλοδασική Εταιρεία στα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Τα βότανα, τα άνθη, τα δέντρα, οι καρποί, εκεί μπροστάς μα, θα μας αφηγούνται την ιστορία τους, τις… ρίζες τους, τον ρόλο τους σε θεραπείες…κι όταν καταλήξουμε να μιλάμε με παραμύθια, θα τα συνδέουμε με εκείνα της Δύσης, βλέποντας στοιχεία από αυτά ακόμα και σε μπαλέτα, όπως π.χ. τη Ζιζέλ.Η παράδοση, η συνέχεια, οι επιρροές, μέσα από διαλεχτά παραμύθια που θα φέρουν στα χείλη μυρωδιές φρεσκοψημένου ψωμιού σε χωριάτικους φούρνους. Ένα πααραμυθένιο πρόγραμμα για όλες τις εποχές, με διαφορετικά χρώματα, μα πάντα με την ίδια διάθεση: αυτή της αισιοδοξίας που προσφέρει η Φύση και η παραμυθία της όμορφης αφήγησης.

Στα ορεινά της Αγίας Παρασκευής, θα επισκεφθούμε το εξαίσιο μοναστήρι του τέλους του 12ου- αρχών 13ου αιώνα, αφιερωμένο στον μεγάλο ερημίτη πρωτάγιο, Άγιο Ιωάννη Πρόδρομο (εδώ με το προσωνύμιο Κυνηγός, από την οικογένεια των κτητόρων). Θα δούμε το εσωτερικό του, τον μεταγενέστερο νάρθηκα και το περίστωο, ενώ θα θαυμάσουμε τον υπέροχο βυζαντινό πυλώνα και τον κιονίσκο με τις αρές, τις κατάρες των βυζαντινών για όποιον τολμούσε να κλέψει από  τ’ αμπέλια της μονής. Πριν φύγουμε, θα διαλέξουμε υπέροχα εδέσματα και χειροτεχνήματα από το πωλητήριο της μονής, φτιαγμένα με αγάπη και πολύ μεράκι από τις λίγες μοναχές που μονάζουν εδώ, σε αυτή τη σχεδόν αστική και τόσο θαυμάσια ερημία. Στη συνέχεια, μέσα από ένα παραμυθένιο μονοπάτι, θα περπατήσουμε και θα μιλήσουμε για τον Μιχαήλ Χωνιάτη, τον μητροπολίτη Αθηνών από το 1183 έως το 1204, ο οποίος λάτρεψε και ύμνησε τον Υμηττό, τον οποίο και επισκεπτόταν πολύ συχνά. Θα διηγηθούμε πολλά, όπως για παράδειγμα, για  τα δώρα που λάμβανε από τον καθηγούμενο της μονής  που επισκεφθήκαμε, αλλά και για όλα τα βότανα, μυθικά και γνωστά ήδη από την Αρχαιότητα: ανάλογα με την εποχή, θα θαυμάσουμε –χωρίς να κόψουμε - τις χειμωνιάτικες άγριες ορχιδέες με τα χρωματιστά πέταλα (44 είναι τα είδη των ορχεοειδών του Υμηττού) , τα στίγματα αλλά και τις «μελισσούλες» που μοιάζουν να κάθονται  απάνω τους, τις άγριες τουλίπες (φριτιλάριες), το αγιόκλημα των Ετρούσκων, τα μοναδικά βότανα-στομαχοβότανο, άγριο φασκόμηλο και θυμάρι-, από το οποίο παράγεται ένα από τα κορυφαία μέλια στον πλανήτη. 

Αυτά και άλλα πολλά, περπατώντας στο «μαγεμένο» δάσος, με τους μικρούς σκαντζόχοιρους και τα αλεπουδάκια, που αρκετές φορές μας κρυφοκοιτάζουν στις περιηγήσεις μας.

Στην ξενάγηση αυτή, θα παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της νεοελληνικής Τέχνης από τη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους μετά την Επανάσταση του 1821 και έως τις ημέρες μας. Το φως και το λεπτό αεράκι που αισθανόμαστε κοιτώντας τ’ αριστουργήματα μεγάλων καλλιτεχνών όπως ο Νικόλαος Γύζης, ο Νικηφόρος Λύτρας, ο Κωνσταντίνος Παρθένης ή ο Νίκος Χατζηκυριάκος – Γκίκας, ανακαλούν το Αιγαίο και το «διαμαντένιο» του φως. Μια αξέχαστη επίσκεψη, η οποία «πηγαίνει χέρι-χέρι» με μια ταραχώδη αλλά και βαθιά συγκινητική Ιστορία.